از آنجایی که سیم افشان 2/5 های زیرزمینی در معرض آسیب ناشی از نصب ضعیف، جوندگان و عوامل انسانی هستند، کابل های خود ترمیم شونده در حال توسعه هستند.
هنگامی که کابل آسیب می بیند، درزگیر ویسکوالاستیک به بیرون جاری می شود و نقطه آسیب دیده را آب بندی می کند و به جلوگیری از نفوذ رطوبت کمک می کند.
نتایج بررسی کابل‌های 600 ولتی در ایالات متحده نشان داد که کابل‌های خود آب‌بند نرخ خرابی کمتری دارند.
از آنجایی که محصول جانبی پراکسید تولید شده در XLPE دارای پیوند متقابل شیمیایی به عنوان علت تخلیه جزئی نشان داده شد.
علت خرابی کابل، پرکننده های معدنی، مانند کربنات کلسیم (CaCO3)، معرفی شدند.
اگرچه این افزودن همچنین می تواند استحکام دی الکتریک و پایداری حرارتی XLPE را بهبود بخشد، اما می تواند خواص مکانیکی را نیز کاهش دهد.
پرکننده‌های سه‌عملکردی که با عملکردهای آلییک مشخص می‌شوند، در طی واکنش اتصال عرضی با پراکسید رادیکال واکنش نشان می‌دهند.
ترکیبی از پرکننده ها و پراکسید به طور قابل توجهی محتوای محصول جانبی پراکسید را کاهش می دهد و مقادیر چگالی اتصال عرضی خوبی را فراهم می کند.
همچنین در درک فرآیندهای خطا در هادی کابل پیشرفت هایی حاصل شده است. فرآیند خوردگی آلومینیوم در کابل های LV آسیب دیده، به دلیل تماس با آب های زیرزمینی، توسط محققان هلندی بهتر درک و تایید شده است.
در طی فرآیند خوردگی، آلومینیوم با آب واکنش داده و با هیدروکسید ترکیب می‌شود و با تولید هیدروژن همراه است. میزان حذف آلومینیوم از هسته برای ارزیابی احتمال خرابی کابل های LV آسیب دیده آزمایش شده است.
آلومینیوم با روکش مس (CCA) به عنوان جایگزینی برای مس پیشنهاد شد و این ماده به عنوان هادی کابل در ایالات متحده آمریکا مورد استفاده قرار گرفت.
CCA با کیفیت بالا وزن سبک تر و هزینه کمتری را ارائه می دهد و در عین حال مکانیکی قابل قبولی را نیز ارائه می دهد
