علیرغم اینکه ماکارونی آشیانه ای به عنوان یک غذای ایتالیایی در نظر گرفته می شود، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد چینی ها در 5000 سال قبل از میلاد ماکارونی می خوردند.
اگرچه برخی معتقدند که قدمت ماکارونی طرح دار حتی به تمدن های باستانی اتروسک نیز بیشتر می شود که در آن پاستا در وصیت نامه گنجانده شده بود که به آن “bariscella plena da macaroni” (سبدی پر از ماکارونی) می گویند.
ماکارونی در اواخر قرن هجدهم در پاریس یک غذای مد روز در نظر گرفته می شد و توماس جفرسون به عنوان معرفی کننده آن شناخته می شود.
تقریبا نیم قرن بعد به ایالات متحده رسید، جفرسون حتی نقشه‌هایی برای یک دستگاه تولید ماکارونی کشید و بعداً ماشینی برای ساخت آن خرید.
در حدود سال 1800، اولین دستگاه‌های مکانیکی برای تولید ماکارونی فرمی پیکولی در ایتالیا ظاهر شد، و اولین کارخانه ماکارونی آمریکایی در بروکلین نیویورک افتتاح شد.
1848، توسط یک فرانسوی به نام Antoine Zerega تقریباً 200 سال گذشت تا گوجه فرنگی که توسط کاشف اسپانیایی کورتز به اروپا آورده شده بود، با ماکارونی جفت شود تا غذای سنتی ایتالیایی، اسپاگتی با سس گوجه فرنگی ایجاد شود.
در اصل، ماکارونی سبوس دار از آسیاب کردن چندین غلات و غلات با هم و مخلوط کردن آنها با آب قبل از پختن تهیه می شد، در مقایسه با گندم معمولی (Triticum aestivum L)، که برای تهیه نان و رشته فرنگی به سبک شرقی استفاده می‌شود، گندم دوروم سخت‌تر است و آسیاب کردن ذره‌ای درشت به نام سمولینا، آرد زرد طلایی، تولید می‌کند که سپس برای تهیه ماکارونی استفاده می‌شود.
کوسکوس بلغور پخته شده با آب است، ساختار فشرده سمولینا که از گندم دوروم با پروتئین بالا تولید می‌شود، به ماکارونی اجازه می‌دهد تا قوام پخت، طعم و بافت خود را حفظ کند.
- منابع:
- تبلیغات:
