ما ارزیابی کردیم که آیا تامین صابون مایع اکتیو به مدارس ابتدایی به طور منظم باعث افزایش شستشوی دست دانش‌آموزان و کاهش آلودگی دست اشریشیا کلی می‌شود یا خیر. دورهای متعدد مشاهدات ساختاری رویدادهای شستشوی دست پس از استفاده از مستراح در 60 مدرسه کنیا انجام شد و نمونه‌های شستشوی دست یک بار در زیر مجموعه‌ای از مدارس جمع‌آوری شد.
نسبت دانش‌آموزانی که شستن دست‌ها با صابون (HWWS) را مشاهده کردند در مدارسی که مداخله صابون دریافت کردند (32٪) و مدارسی که صابون و مواد تمیزکننده توالت دریافت کردند (38٪) در مقایسه با گروه شاهد (3٪) به طور قابل توجهی بالاتر بود. میزان شستشوی دست‌ها در دختران و پسران یکسان بود.
کاهش غیر قابل توجهی در آلودگی E. coli در بین دانش آموزان مدرسه مداخله در مقایسه با گروه شاهد وجود داشت. از بین بردن مانع تهیه صابون می تواند به طور قابل توجهی دسترسی به صابون و شستشوی دست را در بین دانش آموزان افزایش دهد. با این حال، ما محدودیت‌هایی را در سیاست‌های توانمند و محیط نهادی مورد بحث قرار می‌دهیم که ممکن است از رسیدن به سطوح مطلوب HWWS جلوگیری کرده باشد.
در مدارس مداخله، اگرچه این معیار لزوماً با رفتار منظم در زمانی که تحت نظر نیست، مرتبط نیست. آب توسط مدرسه در مدارس مداخله نسبت به شاهد به طور قابل توجهی بهبود یافت با این حال، اگرچه تهیه صابون توسط مدارس بهبود یافته است، اما هنوز در اکثر مدارس اتفاق نمی‌افتد و در نتیجه فرصت شستن دست‌ها به طور منظم کاهش می‌یابد.
چندین مطالعه فرعی که از طریق این برنامه انجام شد، چالش های مختلف مربوط به شستن دست ها در مدارس را شناسایی کرد. یک ارزیابی پایداری مدرسه نشان داد که 1 مدرسه از 55 مدرسه، 3 سال پس از مداخله بهداشتی، صابون را برای شستن دست‌ها ارائه می‌کنند و 61 درصد از مسئولان مدرسه هزینه را یکی از موانع تهیه صابون می‌دانند.
ناتوانی در جلوگیری از سرقت نوار صابون و عدم اولویت بندی صابون توسط مدیران مدرسه نیز به عنوان موانع ذکر شد. یک مطالعه شستشوی دستی که آلودگی اشریشیاکلی را در دستان دانش‌آموزان در زیرمجموعه‌ای از مدارس مداخله اندازه‌گیری می‌کند.
