از نظر تاریخی اشکال اساسی لباس مجلسی لمه پولکی را می توان به چهار دسته تقسیم کرد.
لباس‌های روکش دار به سادگی یک طول پارچه هستند که در اطراف بدن پیچیده یا بسته شده است.
هیچ دوختی انجام نمی شود توگا رومی، ساری هندی و سارافون اندونزیایی همگی از این نوع پوشاک هستند.
لباس‌های نیمه‌تخت از شکل‌های ساده، معمولاً مستطیلی، و درزدار مونتاژ می‌شوند.
هیچ تلاش واقعی برای شکل دادن به لباس به خطوط یک بدن خاص وجود ندارد. درزها و لبه ها عمدتاً مستقیم هستند.
با این حال، لباس ممکن است برای رسیدن به تناسب نزدیک به بدن کمربند یا بند بسته شود.
لباس‌های نیمه‌مرتبط از دوران ماقبل تاریخ پوشیده می‌شدند، به‌ویژه در آب‌وهوای سردتر که در آن لباس‌های پارچه‌دار نمی‌توانستند محافظت لازم را در برابر سرما فراهم کنند.
کیمونو نمونه ای شناخته شده از لباس های نیمه پوشیده است.
اما لباس‌های نیمه‌مرتب نیز مطمئناً بخشی از مجموعه مد مدرن هستند.
لباس‌های متناسب با تناسب برای اولین بار در قرن چهاردهم در اروپا ظاهر شدند.
اولین نمونه ها احتمالاً برای پوشیدن زیر زره های صفحه سنگینی که در آن زمان معرفی شده بودند طراحی شده بودند.
لباسی متناسب با بدن فرد مورد نیاز بود زیرا لباس‌های نیمه‌تخت زیر زره چروک می‌شد، دسته‌بندی می‌شد و می‌چرخید.
لباس‌های دوخت دارای درزهای منحنی، چشم‌های بازو گرد و دارت هستند که لباس را دقیقاً مطابق با خطوط بدن شکل می‌دهند.
خیاطی یکی از ویژگی های اصلی لباس اروپایی-آمریکایی از قرن پانزدهم بوده است.
لباس های طراحی شده برای اغراق برای اولین بار در قرن 15 و 16 ظاهر شد.
بالشتک و/یا انقباض بدن با تکنیک های خیاطی ترکیب شد تا شبح بدن را بازسازی کند.
این پرتره ملکه الیزابت اول لباسی را نشان می‌دهد که کمر را از طریق کرست باریک و دراز می‌کند.
با استفاده از آستین‌های روکش دار و یقه سفت، شانه‌ها را بزرگ‌تر می‌کند، و با استفاده از دمپایی حلقه‌دار (معروف به فرتینگاله) فرم و تناسبات پایین‌تنه را مخدوش می‌کند.
و یک خط سجاف نسبتا کوتاه. کرستینگ، بالشتک‌های شانه‌ای و حتی پدهای باسن همگی در قرن حاضر برای برجسته‌کردن ویژگی‌های بدن که مطابق با مد کنونی زیبا تلقی می‌شوند، استفاده شده‌اند.
